Xan "das Crebas" ( IX )

Despóis de descansar un pouco, e picar algo, Xan dirixíose cara a costa, o vento de sudoeste ía arreciando, acercóuse a un valado e quitóu unha picadura e máis papel e púxose a liar un pitillo, botóu a man no peto sacando un chisqueiro que, logo prendío o cigarro, eran o que tiñan de bo ese mecheros, que canto máis vento facía, máis prendían. Mentres estaba fumando, apareceron unhas mulleres que parecían levaban presa, logo chegaron a altura del, déronlle os bos días ao que Xan lles respostou - ¡nos de Deus!. Ían falando entre  elas,  pero... o único que lle oíra Xan, era que falaban da Manolita e máis da Rosa. Xan pensóu pra sí de que, estarían falando de mulleres, o único que lle extrañaba era como ían con tamaño temporal por aquel camiño. Proseguío a súa marcha non moi lonxe delas, as cales, aló arriba colleron cara o monte. Xan seguíoas, haber que ían facer naquel sitio, xa che lle entrara un pouco a curiosidade, ao chegar arriba, vío unha pequena capela,  aquelas mulleres que ían diante del, colleron unha escala que estaba deitada no chan, erguendoa e botándose unha a escalar por ela, a Xan quedoulle a cara de parvo, a muller que estaba subida movio unha tella botándoa dun xeito que non era lóxico, Xan acercouse a elas e dixolles - ¡perdoen vostedes!, non é que eu sepa moito de "retellador", pero a min paréceme que si viñeron aquí porque chovía na capela, ¡tal como poñen vostedes as tellas, vai diluviar dentro!. Ao que lle contesta unha das mulleres que estaba tremendo da escala - ¡cale señor!, que non estamos pra bromas, que están no mar os nosos homes e fillos e collios este temporal, e, as lanchas con este vento non poden vir ben pra terra e viñemos "a cambiar a tella", pra que a nosa Virxe do Monte nos mande un vento mellor, e así os nosos homes e fillos  poidan vir sans pra terra. -¡Disculpen Vostedes!, e que,  nunca antes vira esta maneira de pedir un bo vento - contestou Xan, ao que lle resposta outra das alí presentes - ¡mire señor!, a  nosa Virxen do Monte, e moi milagreira, xa dende moito antes de nacer as nosas avoas, un home que lle chamaban......,¿como era Carmen?- preguntou, e contéstalle outra das mulleres - Fernando Mendez, que ía no San Antonio e Ánimas, ao chegar pola altura desta costa formóuselle un grande temporal con moito cerrazón e ofrecendose a nosa virxen,  pra que lle descubrise terra, e según rematou a sua petición clarexou,¡ai Pepa!, cando vas a aprender o conto, - ¡nunca!, si xa o sabes ti, abóndame, respostoulle a outra muller . Xan, dandolle as grazas, marchou cara o outro lado da capela, dende alí, viase o monte onde él e o seo amigo foran, e que, lle causara tan grande impresión. Ruborizouse un pouco ca lembranza dese día, e acercando a man aos ollos, limpou as baguas, e dixo:

Aló, o outro lado da ria,
no alto d´aquel penedo,
tiven a sensación
de estar cerca do ceo.

Deixei un gran amigo,
pra mín, máis que un irmán,
estaba só no mundo,
ata coller a sua amistad.

Adeus, monte Corpiño
xa nos voltaremos ver,
que xunto ao meu amigo
eu sei que e de volver.

  Con esto, volvéu sobre os seus pasos, as mulleres xa non estaban, o vento, seguía soprando con forza, e baixou a unha praía que vira cando subío, ao chegar, vio que abondaban as "crebas" cativas, esas que flotan na auga e non valen pra moito, tamén había madeira, pero non tiña Xan ganas de cargar, pra catro perras que lle podían dar, ademáis non estaba no seu pobo, e pra facer viaxes longos, mellor era buscar algo máis doado de levar, ou se cadra maís valioso, aínda que....se non atopaba teríase que conformarse ca madeira. De pronto.... un forte chubasco fixo cambiar o vento,e.... nese intre, pensou que as mulleres que vira antes tiñan razón. Buscóu un abrigo mentres pasaba o chubasco,para despois seguir remexendo haber si atopaba algo. Mentres estaba sacudíndo a roupa algo lle fixo que puxera a mirada cara o mar, pero....sería o que se estaba imaxinando....( continuará)