Xan "das Crebas" (XII)

..foi andando, pensativo, estaba nun lugar onde, por oidas, faláronlle da existencia de raqueiros, e da "vaca farol", oira que, eran desalmados, non querian testemuñas e... polo botín, atraían os barcos, póndolle un farol nos cornos as vacas. Mentres camiñaba levaba isto no seo pensamento, cando...a uns trescentros metros del, case que, na baixada  a unha ribeira, vio un grupo de homes conversando axitadamente. Xan, por reflexo, tirouse o un lado do camiño, ocultándose detras dunhas xestas, a discusión  estábase a producir entre duas persoas, as de maior idade. Xan abrío un pouquiño as xestas e ollou como  o grupo atendía aquela discusión, pero, o que non se decatara, era que, unha persoa das que estaban en pé, ollarao e viña cara el gritando - ¡oiga vostede! ¿que esta a facer...? Xan ergéndose, e... facendo amago de amarrar o cordel que lle suxetaba o pantalón, repostoulle - Mire..eu...ía cara a praia e....- vale, vale - díxolle o home - ¡veña pra xunto nós!. Xan, non as levaba todas consigo, a sua cara  estaba a tornarse pálida, entón foi cando un dos que discutían díxolle - ¡boas! ¿vostede non é de por aquí? - Xan quedou pensando e díxolle -¡non señor! eu, son de máis o sur, e, ando por estes lares en busca de algunha creba que sae nas ribeiras e praias. O home exclamou - ¡bén! ¿entón naide sabe que está aquí?.


Os contos que camiñan sóos,
as veces van rola ,rola
xentiña,coidado cos contos
que poñen a un nunha ponla.

Crecen polo camiño
remátase por se crer
cando chegan o seu sitio
quei lle deron de comer!!!

Non se pode facer caso
de algo que non se ve
pois as veces traen fracaso
pra quen vai a boa fe.... *

Nese intre, Xan decatábase que, estaba perdido, que...a sua imprudencia e os nervos o venceran, levando a man a faciana, pasouna frotando nela ao mesmo tempo que facia un movemento de negación. O home que estaba a ollar pra el, proseguío - ¿pois...querra gañar unhas perras?.Aquelas palabras a Xan soaronlle a alivio, non, non o ía matar, pero....¡querían que formase parte da banda!. Eso tampouco era bo, pero tamén,  era a única forma de salvarse das garras dos saqueadores, abrío a boca e...balbuceando dixo - ss..í, sí, sen problema. Entón o home díxolle - pois nos, somos dunha empresa de salvamento maritimo que esta no pobo, e.... Ao oir aquelas palabras, Xan cambiou de cor a sua tez,esta, xa ía sendo vermella, inspirou profundamente e, despois...soplou - o home proseguía ca sua locución - ...temos que coller unha mercancía que está nesta ribeira  e, nos sos, non damos conta dela. Xan collío máis ánimo e díxolle - ¡sen problema! máis eu, pensaba que vostedes eran raqueiros, e tiña medo que me fixeran dano - jajajajajajajajaja
soaron unhas forte risas naquela ribeira, un deles díxolle - pois sí,  meo home,  falan moito diso destas costas pero nada mais lonxe da realidade, ai xente como vostede, que vive do que sae nas praias, e as veces son eles quen salvan as probes xentes dos barcos, e ...¿como non? cando un barco encalla e a sua tripulación este a salvo, ou, morrera a xente, van coller si poden algo do que saia, xa que, nestas costas ai moita fame, i eso dos raqueiros, e un conto que se inventan pra que non veña a xente, así, os máis valentes, recollen as cousas e, teñen tempo xa que non ai quen lles faga a competencia, pero nada máis leixos de ser saqueadores e menos o da "vaca farol "esa, pois mira, si vostede ven pola costa ollou un cerrado de pedra con unha caseta, nese cerrado, están os probes dos mariñeiros dun barco que, foron saíndo a costa e recollidos por esa xente que falo, ademáis de veciños dos pobos,que lles deron sepultura nese sitio, e..moi preto, aló, ai unha furna que ten o nome de  "furna dos difuntos queimados", que, naquela furna, ai anos, xa  mo contaba o meo avó, sairan uns corpos mezclados con cabos e máis cera que levaba o barco e... ao ser case imposible  separar os corpos, decidiron queimalos entre aquel amasijo de cerumen, así, meo home, pódolle nomear centos, por iso, fixeron no pobo  unha base de salvamento, pra rescatar os barcos e mais a carga, xa que, por desgraza encallan moitos por estos paraxes. Xan asentou coa cabeza , mentres o xefe ordenou proseguir cos traballos , botoulles unha man, e, despois foron todos pra  o pobo, o cal era pequeno, pero tamen o único que contaba cunha base de salvamento privada, o rematar de cobrar e tomar algo, Xan decidío dormir na vila, así o día seguinte marchouse ,despedíndose de todos, en busca das suas preciadas crebas, subío polo camiño e ....( continuará)

*poesía de Pacola González Campelo