Xan das Crebas (XVIII)

       Seguío camiñando por medio dun pinar, Xan meditaba nas cousas que tiña a vida, dos misterios, e de que a noite, sempre fora cómplice das fechorias e misterios. Nisto, escoitou como un pequeno golpe, algo así como se caera un animal dunha árbole, Xan acercóuse a zona por donde oira o ruido e... remexendo entre a fieita, ollou unha cousa de cor verde crara e, con un gorro de cor azul, movendo a cabeza dun lado para outro como si se quixera espabilar. -¡ un trasno! dixo Xan, mais, este non era un trasno normal, xa que os trasnos non poden ser vistos por persoas adultas, é viven nas casa e cunetas facendo fechorías,ademáis o gorro e de cor bermella e iste tiñao azul. Nesto que o trasno ao decatarse da presencia de Xan, quixo esconderse, máis nun acto de reflexos, Xan agarrouno por unha perna - ben pra co non te escapes, o trasno dixo- deixeme señor home, non pode verme ou non debería - Xan repostoulle - pois, que eu sepa, estonche a ver, é polo que me contaron ti es un trasno.Ao verse atrapado, aquel trasno esomenzou a relatar a historia - levo miles de anos pola costa da morte facendo trasnadas, como moitos dos meos amigos, metémonos coa xente e rímonos moito, máis, non sei que me pasou hoxe que estando nesa árbole de aí, doume como un aire, un alento e,
caín, agora  que me coñece señor home, pídolle de favor.....¿ gárdame o 
segredo?. Nisto, Xan respostándolle- ¡como non! trataríanme por tolo, podes quedar tranquilo, e xirou a cabeza cara o lugar onde se atopaba aquel trasno, o cal xa non estaba alí.


Tendida na branca area da praia
mirando as formas das nubes,
e o murmullo do mar
deixeime levar polo soño.

Máis de súpeto....
sentín un ruido,
era un golpe místico
que viña hacia min.

O que eu nunca pensara!!!
atopar aquel ser o meu lado,
era un trasno,pequeniño e orelludo
non o podía contar....

Ver,escoitar e calar
Quen creería a Xan das Crebas
que topara un trasno,
no seu andar???

Cousas que pasan nesta vida
cousas que nin podes contar
pois parecen increíbles
e por tolo vanche tomar!!!

Mellor seguir o camiño
e non mirar atrás,
pois pra diante sempre atopas
algo novo pra loitar!!! *

      Xan proseguío o seo camiño baixando por un camiño cara a costa, a cal estaba sin tanto misterios nin personaxes, as praias que ollaba ao lonxe eran amplia con bancos de area, síntoma de que se estaba acercando a desembocadura dun rio,e que se atopaba nunha zona onde podía haber crebas, apaisaxe como case todas da costa era fermosa, foi baixando cara a praia  onde se atopou cuns homes nunha embarcación que o que estaban a facer era preparando un boliche pra lanzalo na praía , este aparello consiste nun aparello en forma de copo, con un brazos laterais que rematan en unhas cordas polas cales se tiran de elas, eses homen ían lanzalo, é dixeronlle a Xan si lle botaba unha man, el aceptou xa que quería comer peixe e así era unha boa maneira de facelo. A chalana levou o aparello deixando un cabo en terra cos homes, alonxouse un pouco de terra e foi lanzando o aparello en paralelo a costa, e, o rematar o aparello foi buscando a orilla do mar entregandolle o outro extremo aos homes que estaban aló, asi pois, Xan e máis tres homes estaban a dereita cunha corda na man e a uns cincuenta metros a esquerda os demais con outra corda,o patrón dou a orden e escomenzaron a tirar, as cordas tiñan cada certa distancia unha marca, a cal, cando chegaba as mans  se cantaba decindo- ¡marca!! e agardando a que os do outro lado cantaran a sua, así o aparello vería en igualdade de distancia por ambos extremos, tamén nas marcas, uns e outros se axuntaban máis, pechando asi o aparello de cada vez, así cando faltaba pouco ambos grupos de homes estaban a tan so un metro e tirando a rás de area quitaban o cope da auga, o cal viña cheo de peixes e outros animais mariños que se atopaban no camiño do boliche........


Poesía de Pacola González Campelo