Etiquetas

Rexistrado en Safe Creative ______________________________

viernes, 23 de julio de 2010

Xan "das crebas" (XIII)

...ollou como a beira do camiño había uns edificios longos, el xa vira antes algúns. Foi a ollalo ,xa que, tiña curiosidade, uns homes estaban a levar unhas ancarellas de sardiñas pra o seo interior, saludou a aqueles homes - ¡boas!, ¿podería ollar dentro?, a resposta foi rápida - pase señor , ¿ quer ver como se traballa?    - pois, a verdade e que, si vostedes queren mostrarme ...- contestou Xan - non ai problema, eu mesmo o acompaño, agarde que deixe este peixe e levou ,xa que, por hoxe non entra máis. Xan agardou  por aquel home observando o interior daquela fábrica. Había como uns pozos enterrados e outros mais altos, enseguida regresou aquel home, e díxolle - ¡mire!, veña conmigo, Xan acompañou e, o home comenzou a explicar o proceso de salazón da fábrica -


Como se foron perdendo
as facetas da conservación
antes todo aproveitaban
e utilizaban a salazón.

Homes e máis mulleres
postos a traballar
uns o peixe recollendo
outros postos a salar.

Fábricas con traballo
pras casas alimentar
agora non queda nada
nin traballo,nin o pan!! *


pois voulle decir o proceso que levamos acabo nos, primeiramente, como xa vio, ten que vir o peixe, nos traemos sardiña, tamen o sal e a madeira pra facer os envases, logo o peixe botámolo nas batiportes, onde o vamos remexendo ben co sal, normalmente botamos por cada paxe de peixe unha patela de sal que seran unhas 28 libras mais ou menos,despois de estar ben remexido, botámolo nos píos eses, botandolle mais sal, cubrindo ben o peixe. - ¿e canto peixe levará cada pío destes?- preguntou Xan - pois ...unhas noventa mil pezas, e si, e pouco o que entra, poñémolo nunhas lagaretas, as cales son máis pequenas -contestoulle o home, o cal proseguío a sua explicación - aquí ten que estar o peixe unhas duas semans, ao remate dese tempo,  rompemos a capa de sal,  facéndolle un burato e botando por el medio bocoi de de salmoeira,  remexese ben, logo,  sácase con uns trueles o peixe e, esténdese nesas mesas onde unhas mulleres van enfiando o peixe en varas de madeira, dende as garxas ata  a boca, ao estar enfiadas unhas vintecinco, temos, o que lle chamamos unha vara, que a poñemos no carrillo de pé, ai,  lávanse e escurrense, despois...¡veña vostede pra aco!- díxolle o home a Xan, o cal quedaba ollando como enfiaban as sardiñas  - ¡mire! aquí estas mulleres,  estan a botar nos cascos estes redondos, as sardiñas que xa estan escurridas, aios de varios tamaños, o rabo queda apuntando ao interior e vanse colocando de cinco en cinco,ao estar cheo, levámolo a prensa esa, a cal prensa o peixe,  escurrindo o aceite, auga ,vetc. Este líquido chamase o saín, que o vendemos despois -¡sí,  xa sei! o saín usámolo pras lámparas e máis pra engraxar o coiro -díxolle Xan -¡eso mesmo! respostou o que o acompañaba, proseguindo logo coa sua explicación - ao rematar todo procedemos a porlle o fondo os cascos, botándolle un papel de estraza, logo,  a peza de madeira, e apretase ben  e cérrase, e xa está todo proceso, agora, veña conmigo que lle dou un tabai que pra vostede chégalle, e así, con unha botella de viño, xa vai comendo...Xan, agradecío a amabilidade daquel home, collío o tabai e marchouse pola porta, subío por unha pequena costa e púxose andar......

* poesía de Pacola González Campelo

4 comentarios:

Anónimo dijo...

mitas graciñas,Xusto por acercarnos a forma de vivir da época en que tivemos que irnos ,buscando o mellor pra familia,un saludo de José

Anónimo dijo...

Gracias Pacola pola poesía,é veraz como ti.
Gracias Xuxto.

Jorge Lago dijo...

Gracias Pacola por a tua veracidad poética.
Apertas Xusto.

vivencias dijo...

Moi bo Xusto,segue asi, e as poesias de Pacola, maravillosas. Unha apreta.Paco