Xan "das crebas" (XV)

Mentres, botouse a fumar un pitillo. Axitou a cabeza dun lado pra outro, como querendo facerse borrar da sua memoría eses pensamentos, Xan, non quería, nin debía namorarse....el non era así. Deveron ser os asubios dos paxaros cando baixaba polo camiño, o que, lle fixera porse melancólico. Apurou o pitillo, e dirixíose a escomenzar remexer na procura de algunha cousa de valor que o mar arroxara. Ademáis, esquecería aqueles pensamentos que lle viñan a cabeza. Seguía buscando entre tablas e demáis obxectos que o mar trouxera, alzou a vista ,ollando, como unha persona viña facendo o mesmo  dende a outra punta, non era raro atoparse con algún crebeiro deses de cando en vez, máis ao ollar pra forma de remexer  daquela persoa, notaba Xan que era un crebeiro profesional, sabía o que facía. Mentres, Xan volteaba os algazos, na procura de algo que poidera vender. O home acercabase máis, Xan, parando, alzou a vista , agardando a que chegase a sua altura, cando isto sucedeo, Xan saudouno dando os bos dias, o home, repostoulle co mesmo saudo. Logo dunha pequena pausa proseguio aquel home decindo - vexo que vostede se adica a esto, e, nunca antes o vira por estes lugares, ¿dedícase vostede as crebas?. Xan contestoulle - ¡si! xa levo uns anos adicándome a isto, e agora vou por toda a costa, na procura de crebas, así deleitome coa paixase e máis coa forma de ser da xente - o home contestoulle botándolle un sonrriso, mentres axitaba a cabeza afirmando aquelas verbas, logo, dixo - ¡asi me justa!, a iso, chámalle a miña dona, andar a rascar o nabo polo mundo adiante, jajajaja - riuse, logo voltou a falar - pois sí, eu tamen me adico a procura de crebas dende xa fai tempo, esta praia e moi boa pra isto, as correntes do  mar favorecen que salgan moitas, ainda que, como ben  podes saber, as que frotan non son as mellores, o metal pagano ben.

Soando van os murmullos
que con mala fe, ían contando,
sabedores que nas súas casas,
tiñan as galiñas cun galo.
   Non se pode facer caso
nin vivir das faladurías,
pois moita xente alégrase
e danar, é a súa enerxía.
   Xuzgan sen saber nada,
basándose duns contos,.
que lle traen coma un dedo
coma un brazo mailo hombro.
   Traicioneira que é a envexa
e non o queren evitar,
viven na hipocresía
e no mundo da maldade *

    Xan, díxolle - eso mesmo, máis eu polo momento non teño queixa, fun quitandolle algo de cando en vez. O home escomenzoulle a falar de que, efectivamente el tamén vivia diso, ainda que con unha diferencia...¡estaba casado!. Enton o home escomenzou a falar - boulle  decir unha cousa, nos pobos e aldeas pequenas coñecémonos todos,e... as malas linguas, non deixan desenrrolar con normalidade un oficio coma iste, a miña dona xa esta cansa de tanta faladuría. - Xan díxolle - mire...sentémonos a fumar un pitillo que lle invito eu e explicolle como é o tema ese. Aquel home aceptou o ofrecemento de Xan, sentáronse enrriba duns dos troncos que sairan a praia, sacando o tabaco de picadura máis o papel de liar,  Xan botouse a facer un par de pitillos mentres falaba con aquel home  - pois...como lle ía decindo, a xente ao coñecerse xuzga o comportamento dos demáis, como unha norma de control sobor da vida social da aldea ou pobo, entón así, a xente, por medo a esa crítica  procura comportarse dun xeito que non estean nas bocas da xente. Asi mesmo tamen o fan algúns ca bruxería, así calquera que se comporta dun xeito raro, é sospeitoso de bruxería, e ninguen quere que se lle relacione con ela, xa que, está vencellada co demo. Así, podolle nomear varios, como o mal de ollo, que din que ten un enrriba cando, por envexa, a xente di que esa persoa  provoca emfermedades e trastornos, así en sitios é coñecido o mal de ollo como envexa. Esa é unhas das funcións do mal de ollo , o de que a xente controle a envexa dos seos veciños. E así, contrólase que a xente, por medio do sentimento da vergoña, se comporte socialmente, ninguén quere ser acusado de ter mal de ollo ou de ser bruxo, por eso unha persoa que cumpre as normas de convivencia dise dela que é vergoñenta. - ¡que tanta razón ten vostede! - exclamou aquel home - debe de ter estudiado na escola. - Xan respostoulle  - sí, estudiei na escola, pero...na escola da vida, esa é, a mellor escola que temos a xente probe. - ¡pois sabe vostede moito! - exclamou o home - Xan erguéndose mentras sacudía o pantalón comentou - pra vivir neste mundo ai que espabilar e non durmirse, e, ter medo dos vivos non dos finados, que, eses si que non fan nada os probes, aínda que culpas levan dabondas. O outro home xa se erguera e poñéndose en camiño seguiron os dous remexendo en buscas de crebas...

*Poesía de Pacola González