Xan das crebas (XVII)

Xan, esa noite, durmio na casa do amigo, a mañan seguinte, era despertado por uns berros que viñan da rua, rapidamente, vestiose e dirinxíndose cara a porta da casa, atopouse co amigo, o cal, xa viña da rua na procura del, contoulle que, un vello estaba co seo neto nunha leira, e, que este, tiña moita fame, o vello mandouno enton pra casa, pero, o neno dirixíose cara o camiño do monte entre lamentos, o vello, ao chegar a casa non atopou ao neno, e, agora habia que ir na sua procura. Xan acompañou ao amigo e máis a varios veciños, e puxéronse a buscar o rapaz, non quedou toxo, nin xesta que non fose mirado, máis ...nada. A busca non deo resultados, pasaron nove dias e Xan, que quedara no pobo pra axudar aos veciños, íase marchar, a espranza de atopalo decaera. Xan, collio o camiño, e, despendíndonse dos veciños  daquel pobo botouse a andar, levaba un treito andando cando... vio un neno, o cal, estaba arañado, fraco e a sua cara parecía dun defunto, naquel intre, decatouse que sería o rapaz que andaban na sua procura, acercouse máis e, o rapaz dixolle - ¡¡ dame pan...!!!

  Como pensa moita xente
 aínda nos tempos que estamos
  que lles vale un meniño
  pra facerlle  mal o anciano.

  Mala xente que non  pensa,
  nin teñen resignación,
  malos sapos e culebras,
  que non teñen nin corazón.

  A inocencia aproveitan,
  con enganos e mentiras,
  levando unha criatura
  pra facer as súas "bruxerías".*

   Xan abreo o saco e rebuscou entre as suas cousas, quitando un cacho de brona  e máis un anaco de carne que lle deran no pobo, o rapaz escomenzou a comer, mentras Xan, collío nos seos brazos e, preguntoulle que lle pasara, o rapaz entre baguas e sollozos contoulle que, cando marchara da leira, collío o camiño do monte pra distraerse, unha muller saíolle o paso e preguntoulle que lle pasaba, o rapaz dixo que tiña fame i ela fixo que o acompañara ca promesa de darlle uns bos miolos con codias. O rapaz dixo que unha morea de mulleres o tiñan preso, estas bailaban o redor dunha fogueira, facendo extranos ritos e pronunciando palabras que el non entendia. Xan, ao chegar o pobo via como lle saían os veciños que o felicitaban e alegrábanse de ver o rapaz, o avó e máis os pais do rapaz logo chegaron, o neno estaba canso e levaronno durmir, mentres Xan contáballes o que pasara, escointándose entre murmullos que aquelo era cousa de meigallo, era ...¡un akerrale!!, non sabian, en que lugar sería ,xa que as meigas, non deixan rastro. Aquel suceso entroulle moi adentro a Xan, pensaba que eso non pasaba que as meigas non existian, máis botou a mirada o chan, pechou os ollos e, pensando pra sí dixo - "pero...habelas ainas", e, collendo o camiño, botouse, esta vez sí, camiño de novas aventuras....

*Poesía de Pacola Campelo