Etiquetas

Rexistrado en Safe Creative ______________________________

martes, 7 de septiembre de 2010

Xan das crebas (XVI)

     Mentres remexían e falaban, non se decataban, que, ía ser un dos  mellores dias que tiveran, ao irse arrimando cara o norte da praía,  ollaron, que, na rompente, flotaban uns botes, Xan díxolle o compañeiro - ¡oe, olla pra lo! pra rompiente, penso que...son botes de pintura-. O compañeiro quedou parado, ollou pra un lado e pra outro, non vendo a ninguen, e soltou un - ¡siiiiiii, e, estamos sos na praía, aprobeitemos antes de que apareza máis xente-. Corrreron a caron do sitio onde estaban os botes de pintura. Xan, que tiña esperiencia niso, dirixio o acopio do "material", sendo el, o que, carrexara dende o mar ata terra, e, o compañeiro, quen fixera o mesmo hasta por a salvo a totalidade dos botes. Levaron bastante tempo carreteando, e, cando se decataron xa non estaban sos, un dos aldeans que estaba cas vacas, ollounnos, e, dou a voz de alerta, xuntándose a xente, aínda que, eles, tiñan a malloría do cargamento, por iso, e ante o temor de que lle colleran algún, deron por finalizado o acopio, quedando uns cuantos botes para que se entretiran colléndoos os lugareños.
                                                         
O noso mar as veces
traianos algún regaliño,
que recollían os das praias
outras veces os veciños.
  
Sempre apareceu de todo
non nomearei o malo...
pero madeiras de rija
hasta saian dos barcos.
  
Esta vez foron os botes,
todos a encher con presa,
posto cos lugareiros
estaban xa a colleita.
  
  Antes non se ollaba
nin a fecha de caducidade
nin o nome do que contiñan,
así que todo o pobo a branquear.
  
Fíxome gracia a historia,
pois son anécdotas do Xan
non sei onde se toparía,
pero ésta "foi realidade".*
       O compañeiro e máis Xan, estaban a pensar e como carretar todos ese botes ata o pobo, viron baixar un home cun carro de vacas, e díxolle Xan que, si lles levaba ao pobo o seo cargamento, daríanlle uns cinco dos trinta botes que tiñan, o home contestoulle - mire, eu veño a carretar unha gran boia de ferro que topou o meo xenrro, se me cabe, non ai problema, agarden vostedes eiquí. Non tardou moito tempo en aparecer o aldean co carro de vacas, traía unha gran boia de ferro, o seo carón, ía o xenrro, Xan díxolle - ti tamen levas o día gañado, esa boia vale polos menos cuarenta ou cincuenta pesos, contestándolle o home - ¡sí, polo menos!, entre todos cargaron no carro os trinta botes e foron camiño do pobo, os homes tiñan que ir andando, non era doado subir a mercancía, as veces enterrabase na area e, tiñan que facer grandes esforzos en desenterralo. Cando ían atravesando a "area d´arriba", cruzóuselles un dos que baixaba, quedando parado, dixo -¡oes... ollade que iso que levades e... ¡unha mina!,  ben sei de que falo, que, non fai moito vin do Ferrol de facer a marina .- Os homes, quedaron de pedra, decidiron deixar alo a mina e dar parte a os carabineros, así foi, quedou o xenrro de garda mentres os homes e o cargamento collían camiño do pobo.
        Cando, chegaron alo, e mentres Xan máis o compañeiro vendían a pintura aun comerciante local, o paisano marchaba co carro e cos cinco botes de pintura a dar aviso as autoridades. Alo pouco de que os dous homes abandoaran a tenda, xa estaba a xente facendo cola pra mercar aquela pintura, foron o bar a tomar algo, e, partiron os cuarenta pesos que lles deran, logo despois, foron a levarlle algo ao home que quedou facendo garda da mina, chegaron aló, máis...non viron a ninguén, so había un saco cheo, sen pensalo, Xan ergueu, máis, escomenzou a moverse, Xan asustado tirou ao chan, a sorpresa foi grande, o saco non tiña ningun tesouro, so tiña un carabinero que se puxo durmir  dento do saco, os dous homes puxeronse rir, o carabinero caíalle a cara de vergoña, e, pediulles que non dixeran nada, xa que, estaba agardar aos da mariña que viñan a buscar a mina, e estivera a noite de garda e doulle o sono. Eles proseguiron o camiño, e, baixaron a praia, máis, xa estaba toda limpa de botes de pintura. Voltaron camiño do pobo, o sol  ía baixo, cada vez que se acercaban, máis berros sentían, ollaron pras casas e... tiñan as ventans e portas pintadas, máis....non so era pintura o que tiñan, acercáronse a unha porta e....¡estaba toda cuberta de moscas e outros insectos!, preguntaron e dixéronlle, -os botes que topachedes vos, non era pintura, era...¡leite condensada! unha leite especial, díxonolo o señor Manolo cando veo da Cruña, el xa o vira antes, cando estivo en Alemania, e dixo -¡que carallo fixechedes as casas....!¡meu Deus!¡pintáchelas de leite condensada, e... claro agora cargaron de moscas! Xan e o seo compañeiro marcharon ríndose cara  o bar,  decindo en alto - ¡leite condensada! se souperamos iso en vez de cuarenta pedíamos medio cento, jajajajaaja.....

* poesía de Pacola Campelo

No hay comentarios: