Xan " das crebas " ( V )

Aló foi Xan baixando cara a costa, chegóu a unha praia e púxose buscar crebas, co temporal que facía aquela noite ben podía sair algo, nun intre vio unha luz que se lle acercaba e cando pasóu por el dixolle  o que a portaba - ¡ Boas noites !, ao cal contéstalle Xan - nos de Deus, - ¿Vostede, non é de por aquí non ?,díxolle o home - non, señor, estóu de paso e veño a ver si sae algo na praia pra facer uns cartiños que boa falta  me fan, -contestou Xan -¡ pois mira que ven !, eu... aló na parte de norte atopéi unha cousa grande que... si me botára unha man vendíamolo mañán ao chatarreiro- volveo engadir o home - non ai problema,- contestou Xan, -¡ imos logo!. Foron camiñando e Xan, que ainda que no seo pobo non era dado a compartir as crebas, aquí estaba fora e ... unha axuda esta ben, ademáis por aló solo ía estar un tempo. Chegaron as pedras, e xa viron un depósito de metal que ía e viña por mor dos golpes de mar, - ¡Amárralle ese cabo!, gritou Xan - lanzándollo ao novo compañeiro, --e, pásallo por baixo, - o compañeiro fixo o que decía Xan, pero... de súpeto un golpe de mar doulle aos dous e máis o depósito que os batéo contra as pedras,- ¿estas ben?- dixolle a Xan o compañeiro  - o cal, tivo a sorte de agarrarse ao depósito, - ¡ sí ! ,ainda que .... no costado estou sangrando, fixéronme daño os arneirons, boulle botar un pano que teño no saco e axúdoche a levalo, - ¡vale!, logo cando cheguemos a miña casa, direille a miña dona que lle faga as curas, contestoulle o compañeiro. Así botaronse a andar tirando do depósito. Xan, de cando en vez pegaba un berrido xa que lle molestaba a ferida. Era xa o mencer cando chegaron ao pobo, - espera aqui que aviso ao chatarrero e xa o vendemos- díxolle o caompañeiro -, Xan, medio dolorido, sentóuse enrriba  do depósito a descansar, ao pouco chegou o compañeiro con outro home que lle dixo - ¡bos días!, bueno, por esto dareibos ... vinte pesos e xa ides ben , Xan repostoulle - Vostede sabe que ben vale cuarenta, pero si nos da trinta e séu, o chatarreiro aceptóu, o compañeiro todo contento levou a Xan a sua casa que quedaba a pe dun monte, - ese monte chamanlle O Corpiño, despóis de tomar algo e facer as curas lévote- díxolle o compañeiro. Entraron na casa e alí estaba a dona con dous pequerrechos, - ¡muller!, ponnos  un trago de aguardente e máis fai o favor de atenderlle as feridas a este home, - ¿elogo, que pasou?, - contestou a muller - nada muller,e que topamos unha creba e o mar deunos cando a estábamos quitando e uns arneirons rascaronlle no costado,- respostoulle o seo home - Xan estirouse no banco e levantóu a camisa, - sangra bastante pero non e profunda, - dixo Xan, lavaronlla e desinfectaronlla e o rematar dille o home - ¡ala vamos!, boute levar enrriba do Corpiño xa verás. Sairon pola porta e furon subindo cara un monte que predominaba a aquel pobo, había xente polas ladeiras facendo peches das fincas coas pedras que ían traendo da caron do mar, e ao ser encostado enchian con terra, e así ,entre os muros e as pedras facían hortas, seguiron subindo e entre os toxos estaban uns rapaces xogando con un chisqueiro prendendollo lume as toxeiras, o home que acompañaba a Xan chamoulle a atención - ¡ nenos !, non vedes que vos ides emborrallar todos e vos van pegar ao chegar a casa, ademáis, hoxe non faí bo día que estan humedos. Os rapaces ríronse e escaparon correndo perdendose cara o pobo. Seguiron camiñando e, chegaron ao alto, había unhas pedras coroando a cima como si na antiguedade hubera aquí un castro o un enterramento, no alto dunha dela mirando cara o pobo había unha cruz, - esta é a cruz do alto do Corpiño que nos protexe, e, aquela que ve aló, e a que lle chaman a"pedra do verdugo", e dende aquí divísase todo o pobo, a ría, o santuario.. - Que bonito esto,- contestou Xan ,- e proseguío - " vas a sentir o vento na cara, o calor do sol, o ladrar dos cans o berro da xente, e ... dis que sitio seá este, e da igual, porque si sintes todo eso....estás no paraiso". - ¡ Que bonito ! exclamou o home;- boas vistas e gran sentimento o estar eiquí, pero ¿ porque lle chaman así ? dixo Xan. O home sentóuse, púxose a liar un pitillo, ofreceúllo a Xan , e logo de liar outro pra el dixo - un día antes de marchare meu pariente pra Arxentina quixo que subíramos aquí e estando onde nos atopamos dixo " quero levar esta sensación de libertade, purificación e..cando esté ao outro lado deste océano sentir que meu corpo esté aquí,  formando así unha unitutolidade", por iso lle poden chamar así a este monte por que cando nos temos que ir fora do pobo a traballar, nalgún momento do día pensas, cando estabas aquí, recreandote da paixase e sentes a liberdade mentres os teus ollos se enchen de baguas......Xan, botándolle a man por riba do hombro dille - ¡Vamos ! que aínda che quedan cousas por mostrarme...( continuará )