Xan "das crebas" ( III )

Un día de temporal Xan como case sempre que facía malo,ergueuse da cama, e logo de se vestir collío camiño da praía, o mar esa noite sentíase dende lonxe, iba camiñando cando...., de pronto, unha forza tirouno para atras, el intentou seguir pero había como unha especie de muro invisible que non o deixaba avanzar, intentouno por varias veces sin conseguilo, e logo marchouse pra casa, estaba tan nervioso que cando chegou dixolle a sua dona - Xan,¿ que che pasou ?, el contestoulle - ¡ nada !, e botouse a dormir. Pola mañan cando se despertou, e viña a sua dona de mercar o pan díxolle - Xan, acabo de oir que esta noite Paco dos bois e mais o seu curmán Luis foron atopados na praia afogados, que foran as crebas e polo que escoitei, viñeronlle uns golpes de mar tan grandes que non poideron escapar,atoparannos aos dous xuntos alo dous metros pra riba da pleamar..,Xan, que estaba sentado, cerrou os ollos, apretou os puños e..respirou profundamente e dixo - vaia por Deus, sabes que onte pasoume esto, e contandolle o conto rematolle decindo, ¿ porque a min  non me deixou ir a praia e a eles si ?,- non cho sei Xan, contestoulle a dona, pero por algo sería...

   No inverno, Xan tiña que esforzarse en atopar crebas xa que había moi poucas, un día chamou a un "moino" que mercaba chatarra e quedou para a noite xunta unha caseta vella no muelle pra venderlle uns alpeos e mais unha cadea gorda, e cando estaban a cargar todo no camión, caeulles a garda civil e levounos ao cuartel, e vai Xan  e dixolle ao sarxento - bueno,señor sarxento, ¿ podese saber por que me traen a min aquí?,o sarxento dille enerxicamente - ¡ Bueno señor ! no me diga que no lo sabe, o acaso me quiere hacer tonto, pués hubo una denuncia de que estaban robando material del señor Garcia y efectivamente los cogimos a ustedes con las manos en la masa. Vai nese intre sáltalle Xan, - Pois mire señor, boulle a explicar coma foi, o sarxento respondelle - hable señor, hable. - pois mire, como fai mal tempo dende ai varios dias eu como usted xa sabrá iba a plaia a buscar haber si saira algo, xa que teño tres pequerrechos e non paran de decirme que teñen fame, entón ao pasar polo muelle vin a o moino ese e díxome - ¡ señó ! ¿ puede usted venir a echarme una mano con esto y le doi cinco duros ?, e vai eu pensando nos meus cativos dixen  - vale ,e como vera usted pensei que o mercara ao señor García, xúrollo pola almiña dos meus pequenos. nesto o sarxento fruncindo o ceño,mira pra Xan, que tiña unha cara de que non mataba nin unha mosca, e díxolle a un guardía - ¡ Sanchez ! ,acompañe a este señor hasta la puerta y a usted le digo que no lo vuelva a ver más por aquí. Xan todo contento saío decindolle - gracias señor sarxento teña vostede a tranquilidade que a Xan " das crebas" non o virá mais por aqui. Ao pobre moino que o colleron ca mercancía e mais o camion caelle un ano de cadea e mais perdío os trinta pesos que lle dera a Xan polo ferro.
  Uns dias mais tarde ( continuará )