Etiquetas

Rexistrado en Safe Creative ______________________________

miércoles, 21 de abril de 2010

Xan "das crebas" ( VII )

Ao mencer o amigo de Xoan levóu a éste a un secadoiro de concro  que estaba no camiño do santuario, chegaron alí e púxose a explicarlle a Xan como facían pra secalos, ao principio quitabanlle os raxos abrindo o concro, así non estaría gordo, logo esmunifábano, esa técnica chamáballe a atención a Xan, xa que, facían furados por toda a peza, - mira Xan, dixo o amigo así con estes buratos pasa o aire por eles pra secalo e despóis cando haxa vento do nordeste colgámolos fora, vixiando que non nos chova, non coma hoxe, que hai moita chuva e vento. Marcharon os dous cara a casa do amigo e Xan díxolle que xa se tiña que marchar, o amigo insistía que se quedara,  pero.... dixolle que tiña aínda moito que percorrer , collío as suas pertenzas e despendíndose deles marchóu cara a entrada do pobo, foi recitando un poema:


  " D'o mar n-a praya, sobr'a branca area
Morren as ondas, cómo ayer morrían,
Bordando a orela y-as escuras penas
C'o seu freque d'escuma nacarina.
  

As mesmas nubes cubren o seu ceo,
As mesmas barcas cruzan pol-a ría,
Os mesmos cantos se ôn d'os 
mariñeiros
E sobr'o mar as mesmas aves

chían." *                   
                                                                     
Como o día non estaba bo,e pronto escomenzóu a chover con intensidade, Xan foise a protexer a unha cova que estaba na praia, afondouse nela pero ao pouco, tivo que coller do saco un candil o cal prendío e a luz mostroulle que a cova afondábase máis, Xan seguío adiante, as filtracions da auga caíanlle polo corpo, de pronto... a luz do candil escomenzóu a oscilar, Xan pensóu que iso era un mijiño de  aire, asi que, esta cova debe ter unha saida,  foise adentrándose mais e ... de pronto, atopóuse con un colgante, era un cruxifijo de plata con incrustacións de pedras collíoa e limpóa , seguío adiante e había unhas pedras postas como formando escaleira, foi subindo pero topóuse con unha tapa de metal, empuxóuna e saío xunta un santuario antigo, pousóu o saco, collío unha pequena corda, na cal, puxo o cruxifixo botandóo despois no pescozo, rezóu unhas oracions diante da igrexa e marchóu camiñando cara unha praia que estaba mais o norte. Ao chegar a esta,  Xan púxose a buscar crebas, ainda que era unha praia de ria, ben podía haber algo, é,  ao chegar a punta que divide esta, no sainte, vío unha cousa rechamante, foise acercando e,  aló enfurnada estaba unha bola bermella, puxo as dúas mans e  conseguío arrincala das pedras, miróa ben e dixo pra sí, - e unha cousa ben rara, redonda , escurridiza  e... aínda pesa uns tres ou catro kilos, botóa no saco e púxose andar en busca do poblado mais preto, chegando a él case a noitiña, buscóu un comerciante que llo mercara, entróu nunha tenda e preguntóulle ao tendeiro si quería mercar aquela cousa, o tendeiro ao ver que Xan non sabía o que era  díxolle - ¡Meu Deus! ese debe ser unha bomba das novas que inventaron os ingleses, deixema aquí que lla faréi chegar as autoridades o máis axiña. Xan, aínda que, fose unha bomba quería sacar algo, xa que tiña falta de cartos, e díxolle ao comerciante - será o que diga vostede señor, pero... ¿polo menos unha recompensa a de valer?. - Vai, vai.. que va, pero mire, doulle 15 pesos por ela. Xan  aceptou, por un lado conseguía desfacerse da "bomba" , e por outro non estaba mal os cartos que lle daba. Vendendollo, e  foi tomar unha copa a un bar cercano. O comerciante ao Xan marchar pola porta chamou a sua dona - ¡ Pepiiiiita, ven aquí !, a dona indo a pe del dille  - ¿ que queres Ramón ?,contestándolle él - Mira que tamaño queso de bola lle merquei a ese parvo que acaba de sair pola porta por 15 pesos decíndolle que era unha " bomba ", contestandolle a muller - Ti sempre facendo o mesmo, mira que un día vaite castigar Deus polas trapalladas que fas.
       Xan ao rematar de beber no bar buscóu un abrigo onde durmir....( continuará )

* Poesía de Amador Montenegro

No hay comentarios: