Xan "das crebas" ( X )

...pois..., foise acercándo pouco a pouco, e buscando ver a "creba" que viña aos sons das ondas, a escuma tapábaa de cando en vez, e logo saía a superficie, máis...pola forma que tiña, non podía ser outra cousa  que...¡un baul!, sí, eso era, pensou pra sí. Corrío cara o baul, como si lle fora a vida nelo, metíose na auga, e ... ao querer porlle a man enrriba, éste co impulso dun golpe de mar petoulle no peito e pasoulle por riba. Xan, nese intre... perdeu o coñecemento, quedando flotando a uns metros de terra firme. Outro golpe de mar fixo que o baul encallase na area. Xan, sangraba pola frente, e,  xa estaba agonizando, nun día como ese que ía estar por alo. Outro golpe de mar fixo que Xan quedase tamén encallado preto da sua "creba", mais....se non espertara pronto, outra onda podía levalo pra fora. Pero.... o golpe era forte, si, bastante forte. Unha terceira onda golpealle na cara, facendo que a Xan entraralle auga pola boca,, esto, ademáis fixo que voltara en sí, e ...abrio os ollos, a vista, nublábase, máis el sentía o mar nos pes, decatándose que, se quedaba alo podía levalo o mar. Intentou erguerse.....unha  forte dor no peito fixo que caese de novo a area, os pinchazos esos non eran boa siñal......arrastrouse fincando os dedos nas areas, axudándose dos xeonllos, ata que, estivo libre da forza do mar, xiróuse quedando boca arriba... nese intre, debido tamén o esforzo feito pra porse a salvo, volveo perder o coñecemento............Unha caricia na cara,  fixo que, voltara abrir os ollos, ollou un fermoso sonrriso,  entón dixo - ...moi..tas  grazas.. señora... serea, - a muller, que lle sostiña a cabeza, e que,  uns intres antes xa lla vendara cuns panos, os cales, atoparaos no baul, respostoulle - non son unha serea señor, sonche, unha muller a que, este... mar, deixou ..viuva, e, con dous pequerrechos, ademáis de meu pai ,que, xa  o probiño vai vello e non pode ir o mar, e, para poder comer, ando as veces buscando "crebas" polas praias .... tivo sorte señor, que,  xa vira o baul cando estaba no alto, e, ao chegar aquí atopeime isto, ¿elogo, vostede e naúfrago dun barco? - Xan respostoulle - ¡non!..señora, eu... ando vagando polos lugares en busca de "crebas", e...ao estar abrigado do chubasco vin que se acercaba unha, e ..parecía boa, entón, sain correndo pra collela ca mala sorte de que se me botou enrriba..¡aaah!... esta dor.. no peito.- ¡non se apure! non teña presa...que eu,  teño aí un carro con un burro, xa que,  traio sempre que veño as crebas, ademáis este baúl soio traía roupa de muller, a cal  xa levei pro carro, o baul queda aco xa que e moi pesado - contestou ela. E así,  Xan, foi axudado pola muller que o levou  ata a casa  do medico da vila, o cal lle fixo as curas e vendoulle o peito porque tiña un par de costelas rotas. Este, dixo que tiña que ter uns dias de repouso, e a muller contestoulle que podia poñelo na cama dos nenos, que estes dormirian con seu avó.
     Era xa cerca das tres da tarde do seguinte día cando xan abrío os ollos, alo se topou con uns pequenos que o estaban axexando dende a porta, o mais vello escapou correndo chamando a sua nai decindolle que xa espertara o señor, esta logo chegou acompañada dun vello, e díxolle a Xan - ¿dormio vostede ben?, Xan  asentiu coa cabeza, ela volveo decirlle mire traiolle agora un caldiño, tomeo e descanse  e xa vera mañan como se encontra mellor. Así foi, e do caldo que lle trouxera, Xan tomou case todo, voltando quedar durmido ata o dia seguinte, mentres, entre a muller e o ancián facian turnos pra vixiar o forasteiro.
    O día seguinte, Xan xa se atopara mellor e ata se ergueu da cama, agradeceu a muller e o vello o que lle fixeran, e dixo que non sabía como ía a pagarlles, eles repostanronlle que non tiña porque darlles nada. Logo entablou unha conversa co vello falando de cousas de mar. Este decía que o oficio que el andara era ao xeito e... púxose a contarlle como facían pra "encascar as pesas":

    Pois nós, íamos o xeito cas "pesas" de algodón, e, cando había moito nordés  o patrón aproveitaba pra secarlas, entón, nos colliamos as "pesas" da lancha e lavámolas, palmeámolas unha a unha, collendo cada duas ou tres brazas e ...¡un, dous,tres!, golpeámolas contra o mar pra quitarlle as escamas e mais os restos das cabezas de sardiña que ían prendidas. Así seguido ata rematar unha "pesa", ésta collíana os outros e levábana pra praia a estirar na area, e así ata rematar a "casea". Logo, cando estiveran secas, normalmente era o seguinte día, collíamos un barril con auga e metíamolo ferver, añadíamos cascas de pino, e de aí ben o de "encascar as pesas", removíamolo, e facía unha pasta. As pesas secas metíamolas nunha "vacía", na cal vaciábamos o contido daquela coción, é removíamos os aparellos ata lograr que todo pano se impregnara daquela pasta,e así meu filliño, quedaba o algodón das mallas revestido con ésta, e, sería mais forte ,non rompéndose tan facilmente.
     Xan, agredecío moito os contos que lle contaba aquel vello, alegrábase que se topara con xente tan boa no seo vagar pola costa, e despois disto quixo erguerse pra marchar,  pero... ( continuará )