Xan " das crebas" ( IV )

Uns dias mais tarde, Xan, que levaba tempo sin ganar  moito, decidío poñerse a andar e, dixo no pobo que ía cara outros lugares durante algún tempo, e, que non se preocuparan, ía ver si collía máis crebas, botouse a andar levando sobre as costas un saco con comida, algo de roupa, e outros enseres.Como era a mediodía, púxose a andar antes  de que, lle viñera a noite enrriba e haber si encontraba algo... o  vento soplaba de costas, e ,de cando en vez, caía un chubasco forte, Xan buscaba refuxo nas pedras e covas que ía encontrando, de súpeto no medio do ruido das ondas e do vento, sentío unha dulce voz, dou varias veces a cabeza e situouse ben cara onde procedía o son e....., efectivamente eran cantos, pero...¿ sereas?, ¡non!, a voz era masculina, pero ¿como ía cantar un home no mar?, si as que cantan son as sereas pra namorar os mariñeiros, según tiña oido contar os máis vellos cando era mozo. Foise arrimando cara a costa e...cada vez oía máis claro os cánticos daquel home, baixóu a aquela furna escarpada na que o mar entraba con forza, con gran axilidade foi baixando pero ese día estaba o mar moi bravo, desitío, e...botouse a andar cara unhas luces que se vían o leixos; - ¡ carallo!, pois sí que me puxen nervioso e todo, botou a man por dentro do abrigo e quitando unha petaca doulle un trago ao  aguardente que lle dera a sua irmán Lela, seguío andando e o chegar as casas petóu nunha que tiña luz e contestáronlle -¡ quen ven a estas horas! e vai Xan dixo - Sou un home que vai de camiño e, o chegar a unha furna que esta alo embaixo escomencei a escoitar uns cantos dun home e..., naquel intre abrese a porta aparecendo o rostro dun ancian que lle dixo - pase vostede home, e..quéntese ao lado da pota, Xan entrou, e, botandose ao lado da chimenea,estirou as mans e púxose  a quentalas, - bueno señor, dixolle o vello,¿que fai vostede por estes lugares nunha noite coma esta?. E vai Xan contoulle o conto, o vello movendo a cabeza afirmando as palabras de Xan díxolle - Sí señor, sí, e verdade o que oío, xa que, no sítio que me dí pasou según conta a lenda, unha tráxica historia, o dono dun castro que está alo enrriba, tiña unha filla chamada Frolinda, e, un día, apareceu un trovador e quedaron os dous namorados, o chegar o pai de loitar  e vendo que era verdade aquel amorío, pecha a sua filla e expulsa ao xuglar. Pero cada noite, o xoven dende os outeiros dedicáballe cantos de amor, entón enfurecido o pai, ordena arroxar ao xoven dende o alto dun penedo a unha furna da costa, ao saber a noticia do tráxico final, Frolinda enloqueceu e, escomenzóu a deambular día e noite polas ribeiras chamando ao seo amor. Unha noite, un criado levoulle a mala nova o pai, que viran a sua filla chamando ao seo amor no alto dunha furna escoitando unha cántiga do infortunado, veulle un golpe de mar desfeito en espuma, chegando ata onde estaba Frolinda e tomando a forma de Buseran, o trovador, envolvea nun abrazo desaparecendo con ela no fondo na furna."

E dende esa, as veces, escoitanse as cántigas de Buserán, por iso a furna esa chámase, a furna da Buserana. Xan dixolle - graciñas polo calor que lle collín e máis por contarme esa fermosa historia, pero teño que botarme a andar que teño que traballar esta noite - e onde traballa meu home, e vai Xan, pon o abrigo, colle o saco e dille - señor, eu traballo vendendo o que me dea o mar esa noite, pero....creo que eses fermosos cantos, non os poderei coller, e nesto alexouse cara a costa...( continuará )