Xan "das crebas" ( II )

 .....Xan dixolle: - ¿que tes Suso, morreuche aljen?,Suso contestoulle: -non Xan,e que levan os meus rapaces un par de días sin ter que botar a boca, e... na praia tampouco saío nada. - ¡anda!,ven conmijo que pra min non pateaches ben a praia. Suso insistiolle que pateara a praia duas veces,pero Xan recalcaballe que ian atopar algo. Ao final e tras convencelo, Xan levouno a xunta un aserradero que había preto da praia, collio un par de tablons de uns tres metros, levounos a beira do mar, mollounos, tiroulle area por riba, e botoulle un poutado de piche, frotounos tan ben que parecía que aqueles tablons anduberan uns cinco meses polo mar adiante, púxolle un no lombo de Suso i el  erguío o outro, e collendo camiño da casa dixolle a Suso :- e disto nin chio......
      Así era Xan das crebas, teimudo, boa persoa no fondo e....¿supersticioso?, bueno vos diredes si era, logo de leer o que lle pasara , por que, unha noite do mes das flores, estaba Xan caminando pra praía cando, ....sentío como un ruído ao lonxe, case alo no alto, xunta o cruce que vai ao monte... entón escomenzou a cavilar...."a noite e oscura, sin lua e cando paseí pola casa do Antón sentín ladrar uns cans.... e, agora lémbrome dos contos do meu avó, que na paz descanse, contabame que nas  noites así anda  a "Rolda" na procura das ánimas dos mozos que  se cruzan con ela, tamen me dixo que as veces, non sempre, escoitase a campanilla con que o espíritu que vai diante avisa da sua presenza e ademais verse as luces das candeas desa lúgubre procesión. E si un se atopa con eles, o que vai diante daralle unha cruz, é dende entón, será el o que encabece o macabro desfile no cal a sua ánima irá cada noite mentres enflaquece,volvese a de cor pálida e verdosa e logo morre". Naquel intre, Xan, ollou que efectivamente acercábase unha luz ondulante seguida doutras que non se daban acabado, e, dirixíanse cara el,
en vez de correr dixo - ¡pois moi ben!, agora bou saber que pintas teñen estas ánimas, xa que nunca vin unha e si me agocho tras estas pedras non che me han de ver ( a eso chamolle eu ter un bo "paquete" ). Así o fixo, e canto mais se acercaban, mais lle resultaba familiar a cara do que ía diante,- "paréceme que xa colleron a un",pensou. Ao pasar xusto onde el estaba, recoñecío a ánima que abría a procesión, mentres que aos demais non lograba velos, sin dudalo un intre dixo -¡Manolo,Manolo do crejo!¿a onde che levan?, sobresaltado, e con un susto que case lle da un ataque contestalle Manolo - X..a..n.,X..a..n, ¿ e.s tí ?, e Xan dille - ¡arredemo que sou eu! e, como non che deixen marchar, larjolles uns fumeirasos que van enterrarse eles soiños, - pero..... Xan, si vou eu soamente,contestoulle, - elojo esas luces todas, ¿queremes decir que non vas ca "Rolda"?,voltoulle a decir Xan, - ¡ ai Xanciño!, como estas, o que pasa e que onte extravióuseme unha ovella, e ía a ver si a procuraba,  e como non atopaba o candil, e facía tanto vento,  para que se me aguantara a vela encendida tívenlle que poñer un anáco de plástico e ao queimarseme solta unhas pingas deixando unha estela de luces, - pois..., ¡ menudo susto me destes! que  si son outro e dou volta...xa decía mañá que vira a " rolda" a pasear por estes lares....
   Un día de temporal Xan como case sempre....( continuará)